C

Siedzieli w parku ona i on

     C7+/9                                            C*

Wieczorne niebo ścisnęło dłoń, spojrzała mu w oczy

                                    F

W całym ciele poczuł to

                       f             

Tę straszną ciemność, samotność i żal

                C                                  F

Że przez życie nie szedł prosto tak!

           C           F7+  G7    C

Jakie to zrządzenie losu miał.

 

  

Wzdłuż starego kanału szli

Zakłopotani, pamiętam jak dziś

Zatrzymali się w hotelu jakimś dziwnym

Neon w oczy świecił im

Nagle poczuł gorąco nocy!

Jak pociąg towarowy los im wskoczy.

 

Saksofon gdzieś w oddali grał

Pod arkadami ona szła

Przez stare płótno przebijał światła blask

Przy bramie stał niewidomy gość

Wrzuciła mu do kubka grosz!

I nikogo już nie obchodził zrządzenia los.

 

Obudził się, pokój pusty był

Ona zniknęła, może tylko śnił

Powiedział sobie - to nieważne jest

Otworzył okno na oścież swe

I poczuł taką pustkę, że!

Zrozumieć wcale nie mógł jej.

  

Z papugą na ramieniu idzie sam

Zegary tykają w każdej z bram

Poluje na nią przy dokach w porcie

Tam gdzie żeglarze zbierają się

Czy zauważy go?  kto wie!

I powie - chodź tu - do mnie los znów uśmiechnie się.

 

Ludzie mówią, że to grzech

Zbyt wiele widzieć i czuć, że to źle

Ja jednak wierzę, że tak właśnie miało być

Zgubiłem pierścień i ją też

Ona znów wiosną narodziła się!

Dla mnie za późno, jakie to dziwne zrządzenie losu jest.