( C  G7  C F - F9 C G7 C )

             C                       G7             C                           F   -  F9

W drzwiach pochyleni nisko, gdy piorun z hukiem uderzył,

             C          G7            C

A do dnia było jeszcze daleko.

       C               G7           C               F   -  F9

Niejeden ze strachu już tak jakby nie żył,

             C                     G7    C

Gdy z nieba zstąpiło nagle piekło.

   G7                    C

Burza dziejowa hucząc wokoło

          F                C          G7

Na wrogu się mści bez litości,

    C         G7          C          F - F9

I już z daleka jutrzenka świta,

      C             G7          C    ( C G7 C )

I słychać dzwony wolności.

W gorącym tyglu miasta ujrzeliśmy nagle

Jak ściany domów na siebie wpadały,

A echo ślubnych przyrzeczeń poruszonych wiatrem

Piosenkę nucąc dzwoni w tymbały.

Złapani w beznadzieję, w pułapce bez ścieżki godzin,

Te rany co wciąż nie chcą się zagoić

Za każdą śmierć człowieka, co w samotności przepadł

I do złej gry dobrą minę stroi.

Ofiary za głuchych i ślepych bez twarzy i marzeń,

Wyjąkane historie ich łzawe.

Postaci całkiem gołych pełnych zgorzkniałych oskarżeń,

Ciągnących swych tajemnic ciężkie bagaże.

Kurtyna z białych chmur snujących się szaleństw,

Błysk światła jak strzała wbita w serce

Tych co nie chcą się poddać, by z prądem iść dalej,

Tych co prawdy nie zniosą już więcej.

Poprzez szalone i dzikie walenie gradu w ziemię,

Rozdartych poematów błyskawicą,

By zbudzić to co w sercu człowieka wciąż drzemie,

Zginęli byśmy żyć mogli dzisiaj.