C     C7                        F       C

Świat wronieje już, już wronieje koń i wóz,

                      C          A7                           D7     G

W mieście zgiełk i swąd, każdy ma tam jakiś dom,

               C          C7                        F          A0

Który z domów stu, będzie moim nie ze snu,

               C 

Kiedy wreszcie choć jeden z domów

     G                                C

Swoim ja nazwać będę mógł

Ciemny tunel drzew, słychać z dala wilczy śpiew,

Ćma szepnęła mi – czasem lepiej nie mieć nic.

Mogłem mieć już sklep, ale życie dało w łeb

I choć z kumpli niejeden pijak,

Ja świat pokruszę im jak chleb.

Po co schodzić z gór z wysokiego konia w dół,

To wybija takt wolnej jazdy pełen szlak.

Ot, na niebo spójrz, ten cumulus będzie mój,

Zachód ziemi, niczyje runo,

Szumi pod krwawą łuną rdzy.