a                                           a

Gdy przyszła do mnie rano w ten ziąb, gdy byłem sam,

          G                                           a

Jej włosy jak wodospad, kiedy wiatr porywał je.

     a                                                         a

I nie wiem jak znalazła mnie, gdym błąkał się w ciemności tej,

              G                                                a

Kiedy walka wokół wrzała wciąż na życie i śmierć. 

  

   

  a                  G                 a

Ah ah ah ah ah ah ah ah ah

  a        G                 a

Ah ah ah ah ah ah ah

 

   

Spytała mnie - "Kto wrogiem twym, czy kiedyś zacznę walczyć z nim,

Zabijać ludzi wokół  wbrew miłości i Bogu?"

Błagałem ją - "Daj koni mi, by zgnieść na zawsze wrogów mych

I zbawić cały świat, aż na długich tysiąc lat.

 

Któż chciałby wszczynać wojny te  wiedząc, że nie skończą się,

Bo zacząć zawsze łatwo jest, a później tylko śmierć.

Ach matko dziecko przytul swe, radziłaś mądrze, teraz wiem,

Już nie chcę sam w ciemności iść, bądź zawsze blisko mnie.

 

Och damo niech przy tobie dziś spokojnie zacznę znowu śnić,

Niech twoich czarnych włosów płaszcz zabierze z sobą wiatr.

Za siebie zrzuć swe czary, by razem znów iść dalej,

Ja jestem zawsze blisko tylko mnie zawołać chciej.

  

Tak mówiąc obróciła się, zaczęła znikać w gęstej mgle,

Ostatnie co widziałem to jej czarny długi płaszcz.

Gdy wspomnę o tym wietrznym dniu, już wiem dlaczego jestem tu,

Nie mówię nic, zrozumiesz sam, szkoda moich słów.

Więc kiedy też odwiedzi cię, pamiętaj każde słowo jej

I pozdrów ją ode mnie, i  odwagę w sercu miej.