Wieczorem przy stołach w moim barze, w tym naprzeciwko kościoła,
Siadają ludzkie twarze, tych którym Bóg pomóc nie zdołał.
Nad blatem błyszczącym jak czoło starego księżyca w pełni,
Na smutno i na wesoło spijają się frajerzy dzielni.
G D A h
Panie barman jeszcze nalej, nie za dużo, tak w sam raz,
G D A D G D A
Nam do nieba coraz dalej, widać los nie kocha nas.
Przed sumieniem się tłumaczą, że w tej właśnie szklance whisky
Dziś na dnie jeszcze zobaczą swoją gwiazdę, której szukać tutaj przyszli.
Piją za szczęście co przeszło obok niezauważone,
Za nadzieję zuchwale tak grzeszną, za swe spracowane dłonie.
Nad ranem, gdy sprzątam w moim barze okruchy szkła, serca stłuczone,
Widzę odeszłe stąd twarze, słyszę ich toasty niespełnione:
- Za miłość, którą czas zabił, za karty co kiepsko nam idą,
za tego co nam błogosławił to życie co tak nam obrzydło.
Panie barman jeszcze nalej, nie za dużo, tak w sam raz,
Nam do nieba coraz dalej, widać los nie kocha nas.
Panie barman jeszcze nalej, nie za dużo, tak w sam raz,
Tak by głowę mieć na karku, lecz by pamięć trafił szlag.