C                       d          G                           C

Góralu, czy ci nie żal, odchodzić od stron ojczystych,

            a                       d      G                            C 

Świerkowych lasów i hal i tych potoków srebrzystych?

       e                       F

Góralu, czy ci nie żal?

       G                      C

Góralu, wracaj do hal!

Góral na góry spoziera i łzy rękawem ociera.

„I góry porzucić trzeba… Dla chleba, panie dla chleba!”

Góralu, wróć się do hal! w chatach zostali ojcowie.

Gdy pójdziesz od nich hen w dal, cóż z nimi będzie? ach, kto wie?

A góral jak dziecko płacze, może ich już nie zobaczę?

I ojców porzucić trzeba, dla chleba, Panie, dla chleba.

Góralu, nie odchodź, nie, na wzgórku u Męki Boskiej,

Tam matka twa płacze cię, uschnie z tęsknoty i troski.

On głowę zwiesił i wzdycha: „Oj, dolaż moja”, rzekł z cicha.

I matkę porzucić trzeba, dla chleba, Panie, dla chleba.

I poszedł, z grabiami, z kosą, w guńce starganej szedł boso.

I poszedł z gór swoich w dal. Góralu, żal mi cię żal.