(po rozpaleniu ogniska)  

            e           H7               e

Płonie ognisko i szumią knieje,

           H7                        e

drużynowy jest wśród nas,

                        H7             e

Opowiada starodawne dzieje,

          a                 H7       e  D

bohaterski wskrzesza czas.

         G              E                        a

O rycerstwie spod kresowych stanic,

         D            H7                         e

o obrońcach naszych polskich granic,

          e              H7                e 

a ponad nami wiatr szumi, wieje,

        a        H7     e

i dębowy huczy las.

(na zakończenie ogniska)

             e                H7                e

Już do odwrotu głos trąbki wzywa,

          H7                         e

alarmują ze wszech stron.

             e               H7                 e

Staje wiara w ordynku szczęśliwa,

            a            H7      e D

serca biją w zgodny ton.

                G          E                      a

Każda twarz się uniesieniem płoni,

             D           H7                         e

każdy laskę krzepko dzierży w dłoni,

                e                   H7          e

a z młodzieńczej się piersi wyrywa,

                a         H7                 e 

pieśń potężna, pieśń jak dzwon.

 

Zgasło ognisko i szumią knieje,

Spojrzyj weń ostatni raz,

Niech ci w duszy radośnie zanuci,

Że na zawsze łączą nas

Wspólne troski i radości życia

Serc harcerskich zjednoczone bicia

I ta przyjaźń najszczersza prawdziwa,

Którą Bóg połączył nas.

 

 

( w tonacji d-mol)

            d           A                  d

Płonie ognisko i szumią knieje,

    A                                  d

drużynowy jest wśród nas,

 d                      A               d

Opowiada starodawne dzieje,

          g                  A        d C

bohaterski wskrzesza czas.

          F               D                        g

O rycerstwie spod kresowych stanic,

         C             A                             d

o obrońcach naszych polskich granic,

          d               A                    d

a ponad nami wiatr szumi, wieje,

         g        A       d

i dębowy huczy las.

             d                A                   d

Już do odwrotu głos trąbki wzywa,

           A                         d

alarmują ze wszech stron.

            d                 A                 d

Staje wiara w ordynku szczęśliwa,

            g           A         d C

serca biją w zgodny ton.

                F           D                    g

Każda twarz się uniesieniem płoni,

             C           A                            d

każdy laskę krzepko dzierży w dłoni,

                 d                  A            d

a z młodzieńczej się piersi wyrywa,

                g          A                  d C

pieśń potężna, pieśń jak dzwon.

Zgasło ognisko i szumią knieje,

Spojrzyj weń ostatni raz,

Niech ci w duszy radośnie zanuci,

Że na zawsze łączą nas

Wspólne troski i radości życia

Serc harcerskich zjednoczone bicia

I ta przyjaźń najszczersza prawdziwa,

Którą Bóg połączył nas.