TADEUSZ JACKOWICZ KORCZYŃSKI

*

“EROS I PSYCHE”

budzę myślami wspomnienia

twych włosów, które oplatają moją szyję

twych dłoni, które gaszą mój żar

dam Ci bukiet róż

zapalę świecę tylko dla ciebie

ogarnę wspólne chwile

zbuduję dla nas dom

skuliłaś w kłębek swoje marzenia

pozwól mi wejść w twą przestrzeń

wyciągnij gorącą dłoń z uczuciem

za nimi będziemy

tysiące ogni rozpala

pajęczyną marzeń

jest kraina szczęśliwości

której wrota otworzą się dla nas

bramę

tulisz w ramionach żar

który chłonę łakomie

w chwili, kiedy jesteśmy sami

skryta w potoku uczuć

jesteś struną, która brzmi

dźwiękiem cichym

usłyszę go

rozpali skrzydła jastrzębia

jest rosa miłości

chłonie twoje odbicie

gdy staniesz przede mną

pochłonę Cię ja

wciągnę w swoje wnętrze

otworzę dla nas bramę

którą wejdę z tobą

cichutko, nie płosząc motyli

które na muślinowych skrzydłach

niosą zaklęty w ciszę krzyk

uczucia, które otwarły wrota

zanurzę się w tej słodyczy

będzie czas

końcami palców

obudzę

będzie czas

poczuję

będzie czas

wtulając się w Ciebie

połączę

który omiata twoje ciało

i niesie ze sobą smak

długo wyczekiwanej chwili

gdy będę z Tobą

poczuję jak przeszywa mnie dreszcz

sprawy które odeszły w niepamięć

owładnęły dzikim pędem

rzeczywistość dotyku

jej kształty

czy są tylko ułudą

czy ich realność

przywołaj obrazy chwil

zostawiły ślad jak muśnięcie jedwabnym

skrzydłem białego motyla

które wracają w marzeniach

budzą uczucie ciepła

gdy poczuję twój dotyk

zamknij oczy i pomyśl

nadszedł czas

mojego dotyku ciało

obudzę uczucie

otworzysz się dla mnie

żar Twojego uczucia

wirować z Tobą chcę

w tańcu poczuć Twój zapach

znaleźć rytm Twego drżenia

wyprzedzać o sekundę

gorący oddech

szaleństwa drugiego serca

do końca

o myśli

nieokiełznana

któryż poeta

uwięzioną w karby

przeleje Cię

zastygła i nieruchoma

przybiera kształty

mieniące się

przewrotnością

wieża Babel

wymieszała

pojęcia

ciągle trwa

wewnętrzne

trwałe i sztywne

pozwolą Ci

oderwać myśl

dzikość namiętności

wśród splątanych

meandrów myśli

budzi nadzieję

rozbudzi myśli niespokojne

z nadzieją

spoglądaj w gwiazdy

szukając lepszego

gdy gaśnie

żar i płomień

budzi się druga

tląca się

nikłym płomykiem

ukryci za kotarami zmartwień

życie

rodzi się w życiu

czerpiąc z niego

spokój i nadzieję

czerpiąc

niespokojnych myśli

południowy wiatr

z zapachem siły

zaklęte w ciszę

przecina ciszę

wśród

skłębionych myśli

wyznacza upływ

ze splątanych

pojęć

płyną dźwięki

kojąc

oświetlone

nikłym blaskiem

budzą się

pajęczyną

zwiewnych połączeń

płyną impulsy

i wyciągają dźwięk

z zaklętej

jest przestrzeń pełna bytów

każdy byt zaczyna się i kończy

gdy tylko wybiorę skalę czasu

czas życia

wypełnij czas życia

by w chwili śmierci

nie brakło Ci wspomnień

połączył dwa światy

nie był sam

spowity nimbem tajemniczości

czy nowy byt będzie

demonem zła

czy też dobrym

w głębi

myśli

czeka na okazję

wyczekują

na chwilę

muśnie struny

i z wnętrza

wydobywa się

śpiew

“TOŻSAMOŚĆ PLAMY”

tożsamość plamy określa

jej wielkość

jej kształt

zapach rozlewa się po brzegach

gdy im się przyjrzeć z bliska

są

Alhambra spowita pajęczyną

wspomnień

gdzie czas ucieka w niepamięć

w niej znajdę mgliste wspomnienia

uwolnię swą duszę od trosk

które realnością swych macek

niesione siłą wiatru

obudzą

potęgę

wyobraźni

będziesz królową

będziesz jedyną

będę śnił

będę marzył

znajdę spokój

był czas

kiedy marzeniami budziłem

chwile, które odeszły

w przeszłość

wrócą, gdy dotknę

wrócą, gdy obudzę

w ciszy słucham

bezszelestnych marzeń

brodziłem zanurzony po kostki

w słonecznym puchu

pieści i otula

pustkę trwania

jesteś

gdy gasną lampy

wypełniające mrok dnia

w ciemności pod moimi palcami

dajesz mi miłość

myśli szalone

przyzwoitością

oprze się pokusie

myśli o ukojeniu

pragnienia i żądze

które i tak znajdą wyjście

nie ujarzmię miłości

bez słów mówi o tęsknotach

bez krzyku woła szeptem Ciebie

wypełniasz całą przestrzeń

jesteś tylko Ty

skrzydłami nadziei

wypływają złote żądze

chwytając mackami żar

który tli się

w samym środku

czekałem długo i cierpliwie

czasami marzyłem we śnie i na jawie

zapomnę o rzeczywistości

skosztuję chwil w naszym świecie

wspomnienia kształtów

spędzonych wspólnie nocy

w myśli szukam wspomnień

dotykiem szukam kształtów

wciągam powietrze

łaknąc Twojej bliskości

w ciemności pod moimi palcami

dajesz mi miłość

Granice czasu – od wielkiego wybuchu po czas życia

swobodnego cząstki.

Czas życia człowieka, tych kilkadziesiąt okrążeń słońca, a

Śpię, jem, pracuję, wypoczywam, czekam, słucham,

Ile czasu i przestrzeni zajmuje swobodna myśl.

Jak znaleźć swoje miejsce i gdzie ?

Dokąd prowadzi mą świadomość ciąg zdarzeń tworzących

Jak przestrzeń zewnętrzna wpływa na mój świat ze środka.

Tylko myśl jest wolna od fizycznych ograniczeń.

Jakie tajemnice gnieżdżą się w plątaninie swobodnych

Jedyne ograniczenia dotyczą poznania drugiego ja.

Szukając odpowiedzi szukam siebie.

plama żyje, gdy niesie wiadomość

smutek lub radość spływają na jej

środek wypełnia zaduma

czas płynie na ogół w jednym kierunku

zaczyna się narodzinami

potem płyną dni, jeden po drugim

każdy szczególny

wyjątkowy

siedem świec

swym złudnym światłem

budzi żądze

w mrocznym ciepłym dotyku

nie kryj swych żądzy

wśród bielizny

w której ukrywasz Twoją kobiecość

słuchaj mych słów

będą Cię pieścić

zostań w ciemności

bądź moją w tę noc

pełną wyczekiwania

nie przerywaj nastroju słowami

powietrze drży naładowane

karuzela czasu kręci się

Twój zapach wypełnił pustkę

zapal świecę

wyciągnij przed siebie rękę

które swym drżeniem

wypełniają otchłań czasu

odmierza upływ chwil

które zostawiają ślad w pamięci

muskając struny czasu

Tadeusz Jackowicz Korczyński

Człowiek.

Kim jestem ? Co naprawdę postawiło nas na przedzie wszystkich

stworzeń zamieszkujących naszą ziemię. Czy jesteśmy jedyni w świecie,

którzy posiadają unikalny dar myślenia ? Czy myśl jest konsekwencją

czymś więcej, naszym kontaktem z innym wymiarem rozciągającym się

poza fizyczną czterowymiarową rzeczywistością.

Według wiedzy medycznej, byt ludzki kończy się z chwilą zaniku

pracy pnia mózgowego, chwili w której nasza jaźń traci kontakt z ciałem.

Co dzieje się w ludzkim wnętrzu, co kształtuje nasz byt ? Jak nasza

cielesność wpływa na świat tworzony w naszym wnętrzu ? Nasze ślady:

słowa, dźwięki, obrazy, rzeźby, wydarzenia, które były świadkiem

obecności człowieka. Składane w całość tworzą piramidę wiedzy, do której

każdy z nas może dołożyć swój kamień.

Co rządzi naszym bytem, co daje siłę niektórym z nas, by być w pełni

sobą, tworzyć w zaciszu swojego ja nowe byty, nowe rzeczywistości, które

zostawiamy jako perfekcyjny ślad naszego wnętrza.

Myśli pozostają samotne w bezkresnej przestrzeni mej świadomości,

płynące z wnętrza kształtują świat wokół mnie. Kierując nimi wpływam

nie tylko na mój świat, kształtuję otoczenie, dzielę się z innymi.

bytem, swoje Ja skupiać tylko w sobie. Jest i druga droga, wymagająca

więcej wysiłku, gdy szukamy możliwości istnienia poza swoim centrum,

szukamy kontaktu z drugim człowiekiem, zmuszamy nasze ciało do

wysiłku tworzenia śladów swego bytu.

Co kieruje naszym postępowaniem, co daje siłę niektórym, że oprócz

biologicznej konieczności zaspokojenia swych potrzeb, szukania komfortu

dla własnej psychiki, zmuszamy się do tworzenia bytów abstrakcyjnych

w poszukiwaniu wartości nadrzędnych.