Już jesteś dużą dziewczyną
You Are a Big Girl Now
(„Blood On The Tracks”, 1975 Columbia)
(„Blood On The Tracks”, 1975 Columbia)
( E E-H-A E E-H-A fis7 H7 E E-A-H )
E fis7 fis7-gis
Ta pogawędka była słodka jak miód,
E fis7
Aż cały zadrżałem, prawie ścięło mnie z nóg,
fis7-gis E E4 - E E-gis7 A A2
Nagle wybiegłem na deszcz, och!
E E4 E E-gis7-A
A ty w oknie stałaś
A fis7 H11 H7
Ta burza cię ominęła,
H7 A A2-A A2-A-A2 H7 A2-A-A2 E E-A-H
Teraz jesteś już duża.
E fis7 fis7-gis
Ptak usiadł na płocie śpiewając swą pieśń
E fis7
Na linii horyzontu co ma robić wie,
fis7-gis E-E4-E E-gis7 A A2
A ja jak ten ptak, och!
E E4 E E-gis7-A
Śpiewam przez cały czas
A fis7 H11 H7
W łez stojąc kałuży,
H7 A A2-A A2-A-A2 H7 A2-A-A2 E E-A-H
Teraz jesteś już duża.
E fis7 fis7-gis
Czas jak samolot zbyt szybko gna,
E fis7
Lecz jakiż byłby wstyd, by nie mogło to trwać.
fis7-gis E E4 -E E-gis7 A A2
Naprawdę mogę się zmienić, och!
E E4 E E-gis7-A
Jakiż czar w tobie drzemie?
A fis7 H11 H7
Już nie czekaj z tym dłużej,
H7 A A2-A A2-A-A2 H7 A2-A-A2 E E-A-H
Teraz jesteś już duża.
E fis7 fis7-gis
I o czym tu gadać, miłość jest taka prosta,
E fis7
Ty o tym wiedziałaś, ja musiałem dorosnąć.
fis7-gis E-E4-E E-gis7 A A2
Wiem gdzie mogę cię znaleźć, och!
E E4 E E-gis7-A
W czyimś pokoju nad ranem.
A fis7 H11 H7
Jakoś to znieść będę musiał,
H7 A A2-A A2-A-A2 H7 A2-A-A2 E E-A-H
Teraz jesteś już duża.
E fis7 fis7-gis
Można wyczuć już w kościach, że się pogoda odmienia
E fis7
Gdy przechodzisz przez rzekę po co konia zmieniać?
fis7-gis E E4 -E E-gis7 A A2
Odchodzę od wszystkich zmysłów, och!
E E4 E E-gis7-A
Aż z bólu mnie ściska,
A fis7 H11 H7
To jak w sercu korkociąg,
H7 A A2-A A2-A-A2 H7 A2-A-A2 E E-A-H
Gdy nie jesteś mnie blisko.
w innej tonacji
( h7 - a7 )x2 G C G G-D-C a7 h G - D )
h a7
Ta pogawędka była słodka jak miód,
h a7
Aż cały zadrżałem, prawie ścięło mnie z nóg,
G C
Nagle wybiegłem na deszcz, och!
G G-D-C
A ty w oknie stałaś
a7 h7
Ta burza cię ominęła,
G - D
Teraz jesteś już duża.
Ptak usiadł na płocie śpiewając swą pieśń
Na linii horyzontu co ma robić wie,
A ja jak ten ptak, och!
Śpiewam przez cały czas
W łez stojąc kałuży,
Teraz jesteś już duża.
Czas jak samolot zbyt szybko gna,
Lecz jakiż byłby wstyd, by nie mogło to trwać.
Naprawdę mogę się zmienić, och!
Jakiż czar w tobie drzemie?
Już nie czekaj z tym dłużej,
Teraz jesteś już duża.
I o czym tu gadać, miłość jest taka prosta,
Ty o tym wiedziałaś, ja musiałem dorosnąć.
Wiem gdzie mogę cię znaleźć, och!
W czyimś pokoju nad ranem.
Jakoś to znieść będę musiał,Teraz jesteś już duża.
( h7 - a7 )x2 G C G G-D-C a7 h G - D )…
05.05.2006
You Are a Big Girl Now - Bob Dylan
Bob Dylan You´re A Big Girl Now Subtitulada
travis - you are a big girl now
You're a Big Girl Now
You're a Big Girl Now Bob Dylan cover by Jack of Hearts
You're a Big Girl Now - My Morning Jacket
You're a Big Girl Now
Bob Dylan's You're A Big Girl Now R Talley take 2
You're a Big Girl Now – piosenka skomponowana przez Boba Dylana, nagrana przez niego w grudniu 1974 r., wydana na albumie Blood on the Tracks w styczniu 1975 r.
Piosenka ta została nagrana na szóstej sesji do albumu Blood on the Tracks 27 grudnia 1974 r. w Sound 80 Studios w Minneapolis w stanie Minnesota. Została ona także wydana na koncertowym albumie Hard Rain i składance Biograph.
Po raz pierwszy Dylan próbował nagrać tę kompozycję na pierwszej sesji w Nowym Jorku 16 września 1974 r. Kolejnej próby dokonał na drugiej sesji następnego dnia. Ta wersja została wydana, prawdopodobnie 25 września, na próbnym tłoczeniu gotowego już albumu. Jednak artysta niezadowolony z rezultatów nagrał ten utwór z innymi muzykami w Minneapolis, gdzie przebywał z okazji bożonarodzeniowych świąt. Mimo że oryginalne wersje powtórnie nagranych w Minneapolis kilku utworów bardziej podobały się Joni Mitchell i Robbiemu Robertsonowi, opublikował na nowej wersji albumu właśnie te nagrania.
Piosenka ta nawiązuje tematycznie do utworów nagrywanych przez Dylana w latach 60. XX w. – portretów człowieka będącego w bardzo złym stanie zarówno pod względem romantycznym, jak i duchowym i fizycznym. Kompozycja ta – być może – powstała pod wpływem „I Can't Help It (If I'm Still in Love with You” Hanka Williamsa.
Narrator „You're a Big Girl Now” jest pognębiony przez urzeczywistnienie, że instynktowne odczucia jego byłej kochanki (która już angażuje się romatycznie z kimś innym) były właściwe. Tak jak i większość piosenek z tego albumu, jest to piosenka otwarcie osobista; granica między narratorem a jej twórcą-wykonawcą jest całkowicie zatarta.
Chociaż Dylan zawsze wypierał się autobiograficzności piosenek nagranych na Blood on the Tracks, nigdy nie brzmiało to przekonująco.
Dylan po raz pierwszy publicznie zaczął wykonywać ten utwór w czasie drugiej części Rolling Thunder Revue w 1976 r. W kilka miesięcy później Dylan i Sara byli już po rozwodzie. Powrócił do koncertowego jego wykonywania w roku 1978 r. Po 10-letniej przerwie wykonywał go w czasie tournée z Tom Petty and the Heartbreakers w 1987 r. Od końca lat 80. poprzez lata 90. XX w. piosenka ta była wykonywana stosunkowo często, a w latach 2000. – stosunkowo rzadko.
Blood on the Tracks – 15 studyjny album Boba Dylana nagrany we wrześniu i grudniu 1974 r. oraz wydany w styczniu 1975 r. Był to jeden z najbardziej osobistych albumów Dylana.
W lutym 1974 r. zakończyła się koncertowa tura Dylana. Pomiędzy lutym a wrześniem, kiedy rozpoczął nagrywanie Blood on Tracks, jedyny jego nagrany publiczny występ odbył się 9 maja, gdy zaśpiewał kilka piosenek na zorganizowanym przez Phila Ochsa benefisowym koncercie "Przyjaciele Chile" (ang. "Friends of Chile") w celu poparcia prezydentaSalvadora Allende. Był to zarazem najlepiej udokumentowany publiczny "występ" Dylana całkowicie pijanego. O ile na pojedynczych zdjęciach widać niby wesołego faceta machającego butelką wina, to taśma z nagraniem tego wydarzenia jest po prostu przerażająca.
Ten "stracony weekend" Dylan zawdzięczał separacji z żoną Sarą. Wygrzebał się z tego na tyle, że latem był już jako samotny rodzic z trzema swoimi dziećmi w świeżo zakupionej posiadłości w Minnesocie. Rozpoczął wtedy pracę na cyklem piosenek i pod koniec lipca zademontrował 8 lub 9 kompozycji Timowi Drummondowi i Stephenowi Stillsowi. Trzeba przyjąć, że były to utwory przygotowywane do nowego albumu.
Nowy album wyrósł oczywiście z Planet Waves, następującego po nim tournée i z pełnej determinacji mówienia o jego żonie i małżeństwie. W przypadku co najmniej jednej piosenki dołączyły się do tego jego doświadczenia z Meksyku podczas kręcenia filmu Pat Garrett i Billy Kid.
Jednak największą inspiracją Dylana do nagrania tego albumu był nauczyciel malarstwa, 73-letni wówczas, Norman Raeben (nota bene syn Szolema Alejchema). Dylan zapisał się do jego klasy i uczęszczał na kurs 5 razy w tygodniu. Raeben traktował wszystkich bardzo indywidualnie. Jego rozmowy z Dylanem dały muzykowi możliwość otwarcia się i znalezienia drogi do nowej "techniki", która pozwoliła mu na nagranie tego albumu i nakręcenie filmu Renaldo and Clara.
Dylan nagrał album w Nowym Jorku w połowie września. Płyta była gotowa do wydania i zaczęto nawet rozpowszechniać promocyjne kopie. Nagle Dylan zadecydował, że nie jest zadowolony z nagrań. Pojechał do Minneapolis i poprosił swojego brata o zebranie jakiś muzyków na sesję nagraniową. I wtedy – to znaczy w grudniu – zostały nagrane nowe wersje "Tangled Up in Blue", "Idiot Wind", "If You See Her, Say Hello", "Lili, Rosemary and the Jack of Hearts" oraz "You're a Big Girl Now". Ponieważ Dylan śpiewa zawsze o tym, co czuje w danym momencie, poszerzyło to znacząco bogactwo emocjonalne płyty. Mimo iż zarówno Joni Mitchell jak i Robbie Robertson woleli oryginalne nagrania, Dylan postanowił jednak umieścić pięć nowych wersji.
Dylan wchodząc do studia we wrześniu miał już gotową kolejność utworów. Miał pewne problemy z utworem kończącym płytę i wahał się pomiędzy aktualnym zakończeniem przez "Buckets of Rain" a nagranym na sesji 5 "Up to Me".
Jego wybór studia także nie był przypadkowy, bowiem studio A & R dawniej nazywało się Columbia Studio A. A właśnie tam Dylan nagrał sześć swoich pierwszych albumów.
Sesja z 16 września uchodzi za najlepszą sesję Dylana w ogóle. Powstało podczas niej sześć wybitnych utworów, z których dwa były całkowicie gotowe na album: "Tangled Up in Blue" i "If You See Her, Say Hello". Inne nagrane wtedy utwory to "Call Letter Blues". (który razem z dwoma wspomnianymi uprzednio piosenkami ukazał się na The Bootleg Series Volumes 1-3 (Rare & Unreleased) 1961-1991, "Lily, Rosemary and the Jack of Hearts", "Simple Twist of Fate" oraz "You're a Big Girl Now".
Podczas nagrywania albumu w Nowym Jorku Dylan właściwie nie wykorzystał grupy Deliverance Erica Weissberga (być może zagrali w jednym utworze). Pracował głównie z jej basistą Tonym Brownem, 17 września dodał organistę Paula Griffina. Gdy 17 września wpadł odwiedzić Dylana Mick Jagger – pili cały czas grając i śpiewając bluesy.
Głównym utworem albumu był "Idiot Wind" i on ulegał największym zmianom i to zarówno muzycznym jak i tekstowym (co czyniło go wyjątkiem, bowiem w żadnym innym utworze Dylan tekstów nie zmienił, nawet w Minnesocie).
Album ten jest zaliczany do arcydzieł Dylana, a wielu fanów i krytyków uważa go za jego najlepszą płytę, lepszą nawet od Blonde on Blonde. Ale oba te albumy mają coś wspólnego, są klamrą spinającą pewien fragment życia artysty: utworem "Sad Eyed Lady of the Lowlands" ukazuje swoje uczucia do Sary Lownds, a "Blood on the Tracks" ukazuje uczucia spowodowane separacją od Sary.
Album zajął 16 pozycję na liście 500 najlepszych albumów wszech czasów magazynu Rolling Stone. W zestawieniu Top Ten Reviews album zajął miejsce 2 (na 298 albumów) w roku 1975, miejsce 9 (na 2932 albumy) za lata 70. XX wieku, i miejsce 76 (na 455,795 albumów) w ogóle.
MUZYCY:
Bob Dylan – gitara, harmonijka, wokal (sesje 1-5)
Tony Brown – gitara basowa (sesje 1, 2, 4)
Charles Brown III – gitara (sesja 1)
Eric Weissberg – bandżo, gitara (sesja 1)
Barry Kornfeld – gitara (sesja 1)
Richard Crooks – perkusja (sesja 1)
Buddy Cage – elektryczna gitara hawajska (sesja 3)
Kevin (lub Ken) Odegard – gitara (sesja 7)
Chris Weber – gitara, gitara 12-strunowa (sesje 6, 7)
Bill Peterson – gitara basowa (sesje 6, 7)
Gregg Inhofer – instrumenty klawiszowe (sesje 6, 7)
Bill Berg – perkusja (sesje 6, 7)
Billy Preston – gitara basowa
Paul Griffin – instrumenty klawiszowe (sesje 2, 5)
Tom McFaul – instrumenty klawiszowe
