Miłość w Portofino
Love in Portofino
( a d E7 a )
… E7 a
I …
F H7
I …
H7 E7
Tu …
a d
Dla …
E7 a
Wystarczy …
F H7
I …
E7 a
Tu …
A7
Tamtego …
A7 d
Skończyła …
G7
A …
G7 C - E7
Tu …
a d
Jest …
E7 a
A …
F H7
Pomarańczowy …
E7 a
Gdy …
2.
a d
We …
E7 a
W …
F H7
W …
H7 E7
I …
a d
On …
E7 a
Do …
F H7
Z …
E7 a
Tu …
A7
Wiedzieli …
A7 d
Że …
G7
Gadali …
G7 C - E7
Przez …
a d
Ale …
E7 a
Na …
F H7
Nie …
E7 a
A …
I …
I …
Tu …
Dla …
Wystarczy …
I …
E7 a
Tu …
Tamtego …
Skończyła …
A …
Tu …
Jest …
A …
Pomarańczowy …
E7 a
Gdy …
We …
W …
W …
I …
On …
Do …
Z …
E7 a
Tu …
Wiedzieli …
Że …
Gadali …
Przez …
Ale …
Na …
Nie …
A …
DALIDA Love in Portofino (tonacja gis-mol)
Miłość w Portofino... śpiewa Magda Umer (tonacja f-mol)
MIŁOŚĆ W PORTOFINO ANNA GERMAN (tonacja gis-mol)
Sława Przybylska - Miłość w Portofino (tonacja f-mol)
"Miłość w Portofino" - Katarzyna Groniec(tonacja b-mol)
FRED BUSCAGLIONE
Ferdinando (Fred) Buscaglione (ur. 23 listopada 1921 w Turynie,
zm. 3 lutego 1960 wRzymie), włoski muzyk, piosenkarz i aktor.
Autor piosenek takich jak: "Miłość w Portofino", "Twardziele" czy "Teresa, auto nie jest do zabawy".
Skończył Konserwatorium Giuseppe Verdiego. W trakcie studiów grał m. in. na kontrabasie i skrzypcach.
Zagrał główne role w dwóch filmach:
"Komu podoba się Fred?"
"My twardziele"
Zginął 3 lutego 1960 r. w Rzymie. Jego rozpędzony samochód wpadł pod ciężarówkę. Fred Buscaglione zginął na miejscu.
Opowieść o jego życiu w formie przedstawienia-musicalu Roxi Bar przygotował
Teatr Muzyczny w Gdyni.
Agnieszka Osiecka (ur. 9 października 1936 w Warszawie, zm. 7 marca 1997 tamże) – polska poetka, autorka tekstów piosenek, pisarka, reżyser teatralny i telewizyjny, dziennikarka.
Agnieszka Osiecka studiowała w latach 1952–1956 na Wydziale DziennikarskimUniwersytetu Warszawskiego, w latach 1957–1962 na Wydziale Reżyserii FilmowejPaństwowej Wyższej Szkoły Teatralnej i Filmowej w Łodzi. W latach 1954–1972 związana była ze Studenckim Teatrem Satyryków; była członkiem rady artystycznej tego teatru i tam także debiutowała jako autorka tekstów piosenek; napisała ich dla tej sceny 166.
W latach 1954–1957 publikowała swoje teksty, eseje i reportaże w „Głosie Wybrzeża”, „Nowej Kulturze”, „Sztandarze Młodych” i „Po Prostu”. Później pisała również w „Literaturze”, „Kulturze” i „Polsce”. Była członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.
Przez 7 lat prowadziła w Polskim Radiu Radiowe Studio Piosenki, które wydało ponad 500 piosenek i pozwoliło na wypromowanie wielu wielkich gwiazd polskiej estrady.
W latach 1994–1996 współpracowała z Teatrem Atelier w Sopocie, dla którego napisała swoje ostatnie sztuki i songi uznane przez krytykę za najdoskonalsze w jej artystycznym dorobku. Od 1997 jest patronką tego teatru. Co roku odbywają się w nim półfinałowe koncerty konkursu na interpretację piosenek Agnieszki Osieckiej pod nazwąPamiętajmy o Osieckiej. Prócz tego jej imieniem nazwano studio Programu III Polskiego Radia, gdzie odbywają się prestiżowe koncerty polskich i zagranicznych gwiazd.
Zmarła 7 marca 1997 w wyniku choroby nowotworowej (rak jelita grubego). Uroczystości pogrzebowe Agnieszki Osieckiej odbyły się w kościele św. Karola Boromeusza. Została pochowana na warszawskich Powązkach – kwatera wpr 284b. Dorobkiem Agnieszki Osieckiej zajmuje się założona przez córkę poetki Agatę Passent Fundacja Okularnicy. Obecnie wydaje 14-tomowy Wielki śpiewnik Agnieszki Osieckiej. W 1997 naFestiwalu Polskiej Piosenki w Opolu Magda Umer przedstawiła wyreżyserowany przez siebie koncert-spektakl Zielono mi, składający się z piosenek Agnieszki Osieckiej, w którym wystąpiła plejada gwiazd polskiej estrady muzycznej.
