Gdzie są kwiaty z tamtych lat
(“Where Have All The Flowers Gone” )
©1961 (Renewed) Fall River Music Inc
G e C D
Gdzie …
G e a7 D7
Gdzie …
G e C D
Gdzie …
C G C D G - E
Kto …
Gdzie …
Gdzie …
Gdzie …
Kto …
Gdzie …
Gdzie …
Gdzie …
Kto …
Gdzie …
Gdzie …
Gdzie …
Kto …
( A – E )
… A fis h7 E7
Gdzie …
A fis D E
Gdzie …
D A D E A - E
Kto …
Gdzie …
Gdzie …
Kto …
Sława Przybylska - Gdzie są kwiaty z tamtych lat?
Joan Baez - Where have all the flowers gone?
Joan Baez - Where have All The Flowers Gone
Peter Seeger, (ur. 3 maja 1919 roku w Nowym Jorku), znany szerszej publiczności jako Pete Seeger – amerykański piosenkarz i działacz polityczny. Dzięki niemu rozwinęła się muzyka folk, był także pionierem protest songu w latach 50. i 60.. Jest najbardziej znany jako autor lub współautor utworów Where Have All the Flowers Gone, If I Had a Hammer i Turn, Turn, Turn, które zostały nagrane przez wielu artystów, zarówno tych spod znaku muzyki folk, jak i tych, którzy nie mają z nią nic wspólnego i które są śpiewane do dziś na całym świecie. Flowers były przebojem The Kingston Trio (1962), Marleny Dietrich, która śpiewała ten utwór po angielsku, niemiecku i francusku (1962) i Johnny'ego Riversa (1965), a w Polsce Sławy Przybylskiej (pod tytułem Gdzie są kwiaty z tamtych lat). If I Had a Hammer okazał się hitem w wykonaniu Peter, Paul and Mary (1962) i Trini Lopeza (1963). Amerykański zespół The Byrds spopularyzował zaś Turn, Turn, Turn w połowie lat 60.
Jego ojciec, Charles Seeger był muzykologiem i badaczem muzyki niepochodzącej z Zachodu. Rodzeństwo, Mike Seeger i Peggy Seeger również osiągnęli sukces jako muzycy. Brat przyrodni z kolei, Mike Seeger założył zespół New Lost City Ramblers. Sam Seeger uczył się w Avon Old Farms w Connecticut, a następnie na Harvard University, lecz opuścił go w połowie lat 30. będąc w drugiej klasie. W 1943 ożenił się z Toshi-Aline Oshtą, której wsparcie – zdaniem samego Seegera – pozwoliło przeżyć artyście resztę życia. Pete i Toshi mają trójkę dzieci, Danny'ego, Mekę i Tinyę.
Wanda Sieradzka de Ruig (Konstancin 1983)
Wanda Romana Sieradzka de Ruig pseud „Elżbieta” (ur. 29 września 1922 w Łodzi, zm. 1 stycznia 2008 w Haarlem w Holandii) – polska dziennikarka, tłumaczka, poetka, autorka tekstów piosenek i scenariuszy telewizyjnych. Była autorką między innymi znanego przeboju „Nie płacz kiedy odjadę” napisanego dla włoskiego piosenkarza Marino Mariniego goszczącego z trasą koncertową w Polsce oraz piosenki „Nie mów nic” do muzyki Mariniego, wykonywanej przez zespół Czerwone Gitary. Spod jej pióra wyszły też takie znane piosenki, jak „Gdzie są chłopcy z tamtych lat” z repertuaru Sławy Przybylskiej, polska wersja światowego przeboju Marleny Dietrich, z którą Wanda była bardzo zaprzyjaźniona, „Doliny w kwiatach”, „Ballada o Suliko” czy „Róża była czerwona”. Członkini Związku Polskich Autorów i Kompozytorów.
Absolwentka Institut d’Etudes Francaises de Touraine we Francji. W czasie II wojny światowej była łączniczką wydziału prasowo-wydawniczego VI oddziału Sztabu Komendy Głównej Armii Krajowej. Jako poetka debiutowała już w 1945 r., w Szwajcarii, w tygodniku polskim pt. „Za naszą i waszą wolność”. W tym samym rok rozpoczęła pracę w służbie dyplomatycznej, a od 1950 r., pracowała jako dziennikarka. Członek Redakcji Programów Rozrywkowych TVP w latach 1960-1988. Prowadziła autorski program telewizyjny „Zza wachlarza pani Wandy”. Była tłumaczką sztuk teatralnych i filmów fabularnych.
Od 1986 r., do momentu jego śmierci w 2000 r., mieszkała z mężem - Johanesem A. de Ruig, a potem już sama, w Aerdenhout w Holandii. Aktywnie uczestniczyła w życiu kulturalnym holenderskiej Polonii. Była redaktorką kwartalnika „Scena Polska w Holandii”, ukazującego się od 1992 r., i działaczką Stowarzyszenia Scena Polska w Holandii, organizacji kulturalnej, która ten kwartalnik wydaje. Do ostatnich niemal dni tworzyła poezję; w 2006 r., wydała tomik zawierający teksty napisanych przez nią piosenek oraz stare i najnowsze wiersze.
Sobie ku przestrodze
Niech poeta wierszami ludzi nie zamęcza
Nie każdy toleruje gdy się ktoś wywnętrza,
gdy układa w rymy nowe metafory,
przemyślenia zwięzłe, przywraca kolory
słowom zapomnianym, zgubionym w hałasie
żargonowej mowy bulgocącej w prasie.
Niech poeta wierszami nie zamęcza ludzi.
Myśląc, że ich ciekawi – właściwie ich nudzi.
