Preludium
( e D C a H7 e )
e
Przyleciały …
C D
Wyszły …
D C
Jesień …
a e H7
Twoja …
e
Powój …
C D
Mój …
D C
Ściany …
a e H7
I …
e
Przyleciały …
C D
Koloru …
D C
Siadły …
a e H7
Nad …
e …
C D
Szepczą …
D C
Tuje …
a e H7
I …
e
Postoimy …
C D
Popatrzymy …
D C
Ptaki …
a e H7
I …
e
Zwiąż …
C D
Napisz …
D C
Że …
a e H7
Ten …
Postoimy …
Popatrzymy …
Ptaki …
I …
Zwiąż …
Napisz …
Że …
Ten …
…
e D C a H7 e H7
…
Postoimy …
Popatrzymy …
Ptaki …
I …
Zwiąż …
Napisz …
Że …
Ten …
…
H7 e
…
Ptaki(Preludium) -Iwona Piastowska
Kazimierz Wierzyński (ur. 27 sierpnia 1894 w Drohobyczu, zm. 13 lutego 1969 w Londynie) – polski poeta, prozaik, eseista.
Był synem Andrzeja Wirstleina-Wierzyńskiego (1853–1944) i Felicji z Dunin-Wąsowiczów (1852–1944). Uczęszczał do szkół w Drohobyczu i Chyrowie. Po awansie ojca rodzina przeniosła się do Stryja, tutaj Kazimierz spędzał kolejne młode lata życia, uczęszczał do gimnazjum klasycznego w którym w 1912 uzyskał maturę. W tym samym roku został zapisany (jeszcze pod nazwiskiem Wirstlein) na Uniwersytet Jagielloński. Przez rok studiował na tamtejszym Wydziale Filozoficznym polonistykę, romanistykę i filozofię, a przez rok następny – na uniwersytecie w Wiedniu – slawistykę, filozofię i germanistykę. Brał wówczas udział w ruchu niepodległościowym jako członek Drużyn Strzeleckich i organizacji młodzieżowej "Zarzewie". Debiutował w 1913 wierszem Hej, kiedyż, kiedyż w drohobyckiej jednodniówce 1863.
Po wybuchu I wojny światowej wstąpił w 1914 do polskiej ochotniczej formacji wojskowej Legion Wschodni (dowodzonej przez gen. Józefa Hallera), a po jego rozwiązaniu wcielony został do regularnej armii austriackiej. W bitwie pod Kraśnikiem (7 lipca 1915) cała jego formacja dostała się do niewoli rosyjskiej. Jako oficer (niższego stopnia) trafił do obozu w Riazaniu przeznaczonego dla jeńców austriackich słowiańskiego pochodzenia. Przebywając tam nauczył się języka rosyjskiego i poznawał literaturę rosyjską. Z obozu zbiegł w styczniu 1918 i pod panieńskim nazwiskiem matki (Wąsowicz) ukrywał się w Kijowie, gdzie wstąpił do tajnej Polskiej Organizacji Wojskowej; jesienią 1918przedostał się do Warszawy.
W Warszawie szybko wszedł w samo centrum życia literackiego jako współpracownik pisma młodzieży akademickiej Pro Arte et Studio(wydawanego 1916–1919), uczestnik wieczorów w kawiarni poetów Pod Picadorem (istniejącej od 29 listopada 1918 do marca 1919 w Warszawie – początkowo przy ul. Nowy Świat, a następnie w podziemiach Hotelu Europejskiego), a wreszcie jako współtwórca grupy poetyckiej Skamander (wraz z Antonim Słonimskim, Julianem Tuwimem, Janem Lechoniem i Jarosławem Iwaszkiewiczem).
W czasie wojny polsko-bolszewickiej 1919–1921 był oficerem do spraw propagandy, pracując w biurze prasowym Naczelnego Dowództwa (1920) i redagując Bibliotekę Żołnierza Polskiego oraz czasopisma: w Równem tygodnik Ukraińskie Słowo, a w Kijowie Dziennik Kijowski.
We wrześniu 1939 ewakuowany wraz z zespołem redakcyjnym Gazety Polskiej do Lwowa, następnie przedostał się do Francji, a po jej klęsce przybył w 1941 przez Portugalię i Brazylię do Stanów Zjednoczonych. W 1943 był założycielem i członkiem komitetu redakcyjnego Tygodnika Polskiego w Nowym Jorku. Nieprzejednany wobec zmian ustrojowo-politycznych, jakie zaszły w Polsce, po II wojnie zdecydował się na los emigranta. Przez bez mała 20 lat mieszkał głównie w Sag Harbor, małej osadzie rybackiej na północnym wybrzeżu wyspy Long Island. Współpracował z londyńskimiWiadomościami Mieczysława Grydzewskiego (1945–1957), publikował w wydawnictwach londyńskich i paryskim Instytucie Literackim (Biblioteka "Kultury"), współpracował z Radiem Wolna Europa.
W 1964 wrócił do Europy, osiedlając się zrazu w Rzymie, a następnie w Londynie, gdzie zmarł 13 lutego 1969 r. 15 kwietnia 1978 jego prochy sprowadzone zostały do Polski (z cmentarza Hampstead Cementary gdzie znajduje się tablica nagrobkowa) i złożone w Alei Zasłużonych na Starych Powązkach w Warszawie (na tyłach katakumb, kwatera 4, grób 106).
Iwona Piastowska - kompozytorka i wykonawczyni utworów z gatunku poezji śpiewanej. Pochodzi z Prudnika. Absolwentka Wyższej Szkoły Pedagogiki Specjalnej w Warszawie, o specjalności surdopedagoga (praca z dziećmi głuchymi i niedosłyszącymi).
Zadebiutowała w 1979 roku na Epidemii Piosenki Turystycznej BAKCYNALIA w Lublinie, gdzie otrzymała nagrodę „za udany debiut”. Udział w Ogólnopolskim Studenckim Przeglądzie Piosenki Turystycznej YAPA ’80 przyniósł jej Nagrodę Specjalną, a w następnym roku Nagrodę Główną. Również główna nagroda przypadła jej w udziale na Ogólnopolskiej Turystycznej Giełdzie Piosenki Studenckiej w Szklarskiej Porębie w 1981 r. Okres udziału w konkursach uwieńczony został wyróżnieniem i nagrodą „dla najlepszej wykonawczyni” na Studenckim Festiwalu Piosenki w Krakowie w 1985 roku.
Wraz z gitarzystą Sławomirem „Wazą” Noszczykiem i Krzysztofem Tomaszewskim grającym na bongosach tworzyli w latach 80-ych Grupę z Placu Wilsona.
Obecnie w zasadzie nie występuje. Mieszka i pracuje w Warszawie. Uczy w Ośrodku Szkolno-Wychowawczym dla Dzieci Niedosłyszących, zajmuje się muzykoterapią dzieci z wadą słuchu.
(Powyższe informacje o Iwonie Piastowskiej zaczerpnięte zostały ze strony internetowej: STOWARZYSZENIE LITERACKO MUZYCZNE BALLADA).
