Piosenka o żołnierskich butach
"Песенка о солдатских сапогах"
Wykonanie oryginalne - Bułat Okudżawa (1957)
a
Znów buty, buty, buty, tupot nóg
G d
I ptaków oszalałych czarny wiatr.
d a
Kobiety stają u rozstajnych dróg,
E7 a (A7)
Piechocie odchodzącej patrzą w ślad.
Gdy słyszysz werbel, werbel, werbel gra,
Żołnierzu żegnaj ją, pożegnaj ją,
Odchodzi pluton, tylko mgła i mgła
I tylko przeszłość nie zachodzi mgłą.
A męstwo nasze, gdzie na miły Bóg,
Gdy przyjdzie wracać na rodzinny próg,
Kobiety za pazuchę kładą je
Jak piskle ukradzione nam we śnie.
A gdzie kobiety nasze, powiedz gdzie
I gdy nadejdzie wytęskniony dzień
Witają w progu nas i wiodą tam
Gdzie wszystko nasze ukradziono nam.
A nam nie łzy, nie załamanie rąk
A my z nadzieją w nadchodzące dni,
A pośród pól żerują stada wron,
A pośród miast echami wojna brzmi.
I znów w zaułkach buty, tupot nóg
I ptaków oszalałych czarny targ,
Kobiety stoją u rozstajnych dróg
W żołnierski podgolony patrzą kark.
B.Okudżawa - Buty --- Б.Окуджава - Сапоги [covered by Leszek Kazimierski]
Bułat Okudzawa - Piosenka o żołnierskich butach
Bułat Szałwowicz Okudżawa (ros. Булат Шалвович Окуджава, gruz. ბულატ ოკუჯავა; ur. 9 maja 1924 w Moskwie, zm. 12 czerwca 1997 w Paryżu) – rosyjski bard, poeta, prozaik, kompozytor ballad, pieśni lirycznych i satyrycznych, dramaturg.
Był synem Ormianki i Gruzina. Jego rodziców, zagorzałych bolszewików i działaczy komunistycznych, spotkał los podobny do losu wielu ludzi żyjących w epoce terroru stalinowskiego. Ojciec (pierwszy sekretarz lokalnego komitetu partii w Niżnym Tagile) został rozstrzelany w 1937 roku, natomiast matka (pełniąca funkcję sekretarza rajkomu) została skazana na dziesięć lat w obozie (łącznie spędziła 18 lat w łagrze).
Razem z bratem wychowywał się u babki - w niełatwym czasie i trudnych warunkach życiowych. Po okresie wielkiej czystki, naznaczony stygmatem wroga ludu starał się o zaufanie władzy. Podczas II wojny światowej, w wieku 18 lat przerwał naukę i podjął, jako ochotnik, służbę wojskową. W 1942 roku został wysłany na front. Był kilkakrotnie ranny. Po zakończeniu wojny był pracownikiem fizycznym, zaliczył eksternistycznie pozostałe klasy szkoły średniej i rozpoczął studia na Wydziale Filologicznym uniwersytetu w Tbilisi. Wtedy też debiutował na łamach gazety Leninowski sztandar (Ленинское знамя). W 1950 roku, po ukończeniu studiów, rozpoczął pracę jako nauczyciel w wiejskiej szkole w okolicach Kaługi. Na fali odwilżywstąpił do partii. Po powrocie w 1956 roku matki z zesłania (została zrehabilitowana) powrócił do Moskwy. Tam też, najpierw w gronie przyjaciół, później już publicznie, zaczął śpiewać swoje wiersze, akompaniując sobie na gitarze.
Od tego momentu, w miarę zdobywania przez Okudżawę popularności, aparat partyjny przyglądał się jego twórczości z rosnącą dezaprobatą, on natomiast coraz bardziej dystansował się wobec swoich wcześniejszych poglądów. Nie mogąc mówić wprost o bieżących sprawach, pisał powieści historyczne (najczęściej osadzone w okresie XIX wieku), których bohaterami byli romantyczni buntownicy sprzeciwiający się tyranii. Walczyli oni na przegranej pozycji, będąc świadomi beznadziejności swego losu. Mimo to bez wahania decydowali się poświęcić swe życie w imię wyznawanych wartości.
Największą sławę zdobył jako poeta i bard. Początkowo jego wiersze dostępne były tylko w drugim obiegu, powielane w samizdacie, dopiero później artysta miał możliwość oficjalnego wykonywania swoich dzieł. W poezji Okudżawy dominuje klimat zadumy, smutku, refleksji nad ludzkim losem. Częstym motywem jest wojna, jednak bywa ona zazwyczaj jedynie tłem dla egzystencjalnych rozważań, najważniejszym tematem jest bowiem dramat jednostki zmagającej się z życiem. W utworach zauważalna jest też więź emocjonalna poety z Arbatem, starą moskiewską ulicą, na której w dzieciństwie mieszkał. Stała się ona symbolem jednoznacznie utożsamianym z Okudżawą. Miejscem szarym, typowym, pełnym codziennych problemów zwykłych ludzi, a jednocześnie pełnym tajemnic. Był blisko związany z Agnieszką Osiecką.
W 1994 roku otrzymał rosyjską Nagrodę Bookera.
Na łożu śmierci według jednych informacji wyraził życzenie i przyjął chrzest, według innych – został ochrzczony w stanie nieświadomości przez swoją żonę, z nadaniem imienia Ioann. Pochowany na moskiewskim Cmentarzu Wagańkowskim.
Popiersie Bułata Okudżawy w Alei Sław na Skwerze Harcerskim w Kielcach
W Polsce twórczość Okudżawy, zwłaszcza jego piosenki, cieszyły się dużą popularnością. Utwory Okudżawy tłumaczyli na język polski m.in. Andrzej Bianusz, Agnieszka Osiecka, Witold Dąbrowski, Andrzej Drawicz, Ziemowit Fedecki, Andrzej Mandalian, Wojciech Młynarski i Wiktor Woroszylski. Wydana w PRL przez wytwórnię płytową Muza Polskie Nagrania płyta „Ballady Bułata Okudżawy” (SX 0482), zawierająca polskojęzyczne wersje jego utworów, była pierwszą na świecie próbą przekładu poezji śpiewanej Okudżawy na język obcy. Jego utwory śpiewali m.in. Edmund Fetting, Gustaw Lutkiewicz, Bohdan Łazuka, Wojciech Młynarski, Sława Przybylska, a w późniejszym okresie także Hanna Banaszak. Jacek Kaczmarski poświęcił mu swoją piosenkę Pożegnanie Okudżawy, zaś Andrzej Sikorowski Żal za Bułatem O., utrzymane w klimacie poezji Bułata.
Covery: Alitheya, Anatol Borowik, Stanisława Celińska, Edmund Fetting, Piotr Fronczewski & Piotr Garlicki & Marian Kociniak & Józef Nowak, Jan Kondrak, Aneta Łastik, Grażyna Mierzwa, Paweł Orkisz, Sława Przybylska, Tadeusz Ross, Włodzimierz Votka
Covery: Alitheya, Anatol Borowik, Stanisława Celińska, Edmund Fetting, Piotr Fronczewski & Piotr Garlicki & Marian Kociniak & Józef Nowak, Jan Kondrak, Aneta Łastik, Grażyna Mierzwa, Paweł Orkisz, Sława Przybylska, Tadeusz Ross, Włodzimierz Votka.
