Idzie niebo ciemną nocą
C F G G c e e / f e d g
Idzie niebo ciemną nocą
C D G g f e c / d d g
Ma w fartuszku pełno gwiazd
C F G g c e e / f e d g
Gwiazdki błyszczą i migocą
C F G C g f e c / d h c
Aż wyjrzały ptaszki z gniazd
G C G h c d g / e c d h
Jak wyjrzały zobaczyły
G D7 G h c d g / g fis g
To nie chciały dłużej spać
C G g g g e / g g g d
Kaprysiły grymasiły
a D7 G d d e g g fis g
Żeby im po jednej dać
C F G G c e e / f e d g
Gwiazdki nie są do zabawy
C D G g f e c / d d g
Bo by nocka była zła
C F G g c e e / f e d g
Jak usłyszy kot kulawy
C F G C g f e c / d h c
Śpijcie ptaszki a a a
(C-dur)
![]()
Barbara Solich - Idzie niebo ciemną nocą
Grzegorz Turnau & Magda Umer - Idzie niebo ciemną nocą (Dis-dur)
IDZIE NIEBO CIEMNA NOCĄ - KOŁYSANKA, AKOMPANIAMENT, PODKŁAD (C-dur)
Ewa Szelburg-Zarembina, właśc. Irena Ewa Szelburg (ur. 10 kwietnia 1899 w Bronowicach, zm. 28 września 1986 w Warszawie) – polska powieściopisarka, poetka, dramaturg, eseistka, najbardziej znana z twórczości dla dzieci i młodzieży. Pierwszy Kanclerz Kapituły Orderu Uśmiechu, funkcję tę pełniła w latach 1968–1976, członek Zarządu stołecznego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej w 1949 roku.
Urodziła się jako córka Antoniego, ogrodnika dworskiego i Elżbiety z Kałużyńskich, która wykonywała zawód krawcowej. Wkrótce rodzina przeniosła się do Nałęczowa, gdzie Ewa Szelburg uczęszczała do szkoły. W 1916 r. ukończyła gimnazjum Władysława Kunickiego w Lublinie. W 1916 r. założyła III Żeńską Lubelską Drużynę Skautową przy prywatnym gimnazjum Arciszowej w Lublinie. Była członkinią organizacji „Zet”. W tym okresie podjęła również pracę jako nauczycielka. W latach 1918–1922 studiowała filologię polską i pedagogikę na UJ w Krakowie. W latach 1921–1928 pracowała jako nauczycielka w seminariach pedagogicznych. W okresie okupacji była działaczką podziemia oświatowego i redaktorką konspiracyjnego miesięcznika „W świetle dnia”.
W 1964 podpisała list pisarzy polskich, protestujących przeciwko Listowi 34, wyrażając protest przeciwko uprawianej na łamach prasy zachodniej oraz na falach dywersyjnej rozgłośni radiowej Wolnej Europy, zorganizowanej kampanii, oczerniającej Polskę Ludową.
20 kwietnia 1965 zwróciła się do społeczeństwa z apelem uczczenia pamięcią bohaterstwa i męczeństwa młodzieży i dzieci w dziejach Polski. Apel wywołał gromki odzew i ze składek społecznych powstał Pomnik – Centrum Zdrowia Dziecka w Warszawie.
Pochowana na Cmentarzu Parafialnym w Nałęczowie (sektor B1-9-3).
Debiutowała w 1922 r. na łamach tygodnika „Moje Pisemko” jako autorka utworów dla dzieci. Dla dorosłego czytelnika wydała w 1924 r. Legendy żołnierskie i od tej pory pisała zarówno dla dzieci, jak i dla dorosłych.
Znana przede wszystkim jako autorka książek i wierszy dla dzieci, w swoich pracach często wracała do młodości spędzonej w Nałęczowie i Lublinie.
Tadeusz Mayzner (ur. 12 listopada 1892 w Warszawie, zm. 28 września 1939 tamże) – polski pedagog, kompozytor i dyrygent, a także popularyzator muzyki wśród dzieci i młodzieży.
Początkowo studiował chemię w Nancy. Następnie był słuchaczem Akademii Handlowej w Berlinie oraz Frankfurcie nad Menem, a ostatecznie ukończył Wyższą Szkołę Handlową w Warszawie. Potem odbył studia Wyższej Szkole Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie. Podczas tych studiów przemierzał Polskę i notował piosenki ludowe z różnych regionów. Nabył wówczas przeświadczenia o wysokiej muzykalności polskiego ludu, a także konieczności rozwijania zdolności muzycznych, zwłaszcza wśród dzieci i młodzieży.
Lansował całościowy program umuzykalniania młodych ludzi. W latach 30. XX wieku pracował w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego jako radca ministerialny, instruktor śpiewu i muzyki szkolnej. W 1934, dzięki jego staraniom, wprowadzono do szkół „Program nauki śpiewu w szkołach powszechnych i gimnazjalnych”. Poświęcał się twórczości muzycznej dla dzieci, prowadził koncertowe akcje umuzykalniania, nauczał śpiewu w szkołach (m.in. w szkole powszechnej przy ul. Radzymińskiej i w gimnazjach: Emilii Plater i Szachtmajerowej). Prowadził liczne koncerty dla dzieci i młodzieży okraszone prelekcjami popularyzatorskimi. Organizował lekcje słuchania muzyki dla szkół powszechnych i średnich. Prowadził też lekcje słuchania muzyki w radiu, a Polskim Radiem współpracował od początków jego istnienia. Pod patronatem warszawskiej Rady Miejskiej zorganizował kilkusetosobowy chór międzyszkolny, działający w latach 1932–1939. Pieśni wykonane przez ten chór ukazały się na płytach „Odeonu”.
Pisał też piosenki dziecięce, a większość z nich ukazywała się drukiem w dodatku muzycznym czasopisma „Śpiew w szkole” (od 1933). Wydał kilkanaście śpiewników, m.in. Śpiewnik Hani (dedykowany córce), Mój śpiewnik, Nasze piosenki i Pieśni inscenizowane. Po śmierci ukazał się zbiór jego utworów Tok w piosence (1948).
Zmarł na chorobę serca. Spoczywa na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 47-6-29).
Żyliński, Romuald ur. 5 listopada 1923 Białystok Data śmierci: 2013
Kompozytor, pianista i aranżer. Studiował w Konserwatorium Litewskim w Wilnie w klasie fortepianu Stanisława Szpinalskiego oraz teorię muzyki u Witolda Rudzińskiego. Absolwent Wydziału Kompozycji, Teorii Muzyki i Dyrygentury Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Łodzi. Prywatnie uczył się kompozycji u Tadeusza Szeligowskiego. W czasie studiów był kierownikiem muzycznym łódzkiego Teatru Ludowego. W 1952 r. przeniósł się do Szczecina, gdzie do 1955 r. pracował w redakcji muzycznej tamtejszej Rozgłośni Polskiego Radia i jako nauczyciel przedmiotów teoretycznych w szkolnictwie muzycznym. W 1955 r. zamieszkał w Warszawie i poświęcił się kompozycji.
Jest kompozytorem:
– komedii muzycznej Perły Lady Gallux (libr. Bolesław Żabko-Potopowicz);
– musicalu dla dzieci Tytus, Romek i Atomek według komiksu Henryka Chmielewskiego (współaut. Z. Maj, libr. A. Amarylis, Andrzej Bianusz);
– muzyki do bajki dla dzieci Czerwone pantofelki według Hansa Christiana Andersena (libr. Kazimierz Winkler, M. Niewiarowski);
– utworów fortepianowych Toccata f-moll i Pożegnanie;
– utworów na klarnet Etiuda i Wokaliza;
– utworów instrumentalnych i parafraz;
– czterech pieśni na chór mieszany i dwunastu pieśni ludowych na chór a cappella;
– piosenek m.in. dla Happy End, Ludmiły Jakubczak, Kwartetu Warszawskiego, Hanny Rek, Ludwika Sempolińskiego i Jaremy Stępowskiego.
